İstanbul’un Anadolu Yakası…
Bir yanda Moda’da hafif bir rüzgâr, diğer yanda Kadıköy sokaklarında gençlerin kahkahası…
Ama bu sokaklardan yürüyen herkesin hikâyesi aynı değil.
Benim gibi bir travesti için bu yollar bazen bir sahne, bazen bir sınav, çoğu zaman da sessiz bir yürüyüş oluyor.
Sokaktan geçerken üzerimdeki bakışların farkındayım.
Kimisi meraklı, kimisi saygılı…
Ama bazıları var ki, hâlâ “orada olmamdan” rahatsız.
Halbuki ben de herkes gibiyim.
Bazen yorgunum, bazen gülüyorum, bazen sadece yürümek istiyorum…
Ama her adımımda, biraz daha cesur olmayı öğreniyorum bu yakada.
Kadıköy, belki de en çok nefes aldığım yer.
Rahat bir nefes gibi… İnsanlar biraz daha açık fikirli, biraz daha alışık farklılıklara.
Moda Sahili’nde otururken kendimi “garip” değil, sadece “var” hissedebiliyorum.
Bir kahve alıp bir bankta oturmak, başka biri için sıradan olabilir ama benim için bir zafer gibi.
Çünkü orada olmak bile bazen mücadele demek.
Maltepe, Kartal, Pendik gibi daha kenarda kalan yerlerde ise işler biraz daha sessiz ilerliyor.
Daha az görünmek gerekiyor, daha çok dikkatli olmak…
Ama yine de oralarda da yaşamak, sokakta yürümek, göz teması kurmak önemli.
Çünkü görünür olmak, hâlâ bu şehirde bir şeyleri değiştirmenin ilk adımı.
Her adımda içimde hep şu cümle yankılanıyor:
“Ben sadece kendimim, başka hiçbir şeye dönüşmek zorunda değilim.”
Anadolu Yakası sokaklarında yürürken bazen korkuyorum, evet.
Ama aynı zamanda gurur duyuyorum kendimle.
Ve belki bir gün, bu sokaklar sadece yürünecek yollar değil,
herkesin kendini olduğu gibi hissedebileceği yerler olur.
O güne kadar yürümeye devam edeceğim.
Kaldırımlar tanıdık, yollar uzun ama ben buradayım.
Ve burası da benim şehrim.
Röportaj:Bir Sokak, Bir Kimlik, Bir Hayat
Röportajı Yapan: Sibel A.
Röportaj Yapılan Kişi: Ece (32), Kadıköy’de yaşayan bir trans birey
Sibel: Ece, önce seni biraz tanıyalım mı?
Ece: Tabii. 32 yaşındayım, İstanbul Kadıköy’de yaşıyorum. Son yedi yıldır Anadolu Yakası’nda, daha çok Moda, Yeldeğirmeni ve Bostancı çevresinde zaman geçiriyorum. Sanatla uğraşıyorum ama geçim için freelance işler de yapıyorum. Travesti kimliğimle açık yaşıyorum, bu kolay değil ama gurur duyuyorum.
Sibel: Anadolu Yakası’nda travesti olarak yaşamak nasıl bir deneyim?
Ece: Karmaşık. Bir yandan daha rahat nefes alabildiğim yerler var – özellikle Kadıköy gibi semtler. İnsanlar daha açık fikirli, bana “uzaylı” gibi bakmıyorlar. Ama öbür yanda, Pendik’te, Maltepe’de hâlâ bir bakışın içinde bin yargı var. Mesela akşam saatlerinde toplu taşımada rahat olamıyorum. O yüzden semte göre gardımı ayarlamak zorundayım.
Sibel: Günlük hayatında en çok zorlandığın şey ne?
Ece: Aslında küçük şeyler. Bir bakkalda sıradayken arkadan gelen bir fısıltı, bazen hiç tanımadığın birinin haddini aşan bakışı. Ve sonra o bakışların ardındaki tehdit hissi…
Ama bir yandan da güç veriyor. Çünkü her gün o sokağa çıkmak bir direniş. Yalnız değilim; biz çoğuz. Sadece herkesin sesi aynı anda duyulmuyor.
Sibel: Peki, seni en çok mutlu eden ne?
Ece: Çok basit bir şey: Görülmek. Gerçek anlamda, insan gibi. Mesela bir gün bir çocuk yanıma geldi, “sen çok güzelsin” dedi ve gitti. O an dünyanın en değerli hissiydi. Çünkü orada ne yargı vardı, ne korku. Sadece içten bir yorum. En çok da böyle anlarda umutlanıyorum.
Sibel: İzmir ya da Avrupa Yakası ile kıyasladığında ne fark hissediyorsun?
Ece: İzmir, özellikle Alsancak çevresi biraz daha rahat. Avrupa Yakası’nda ise Taksim geçmişte bir merkez gibiydi ama şimdi orada da güven azaldı. Anadolu Yakası’nın avantajı biraz daha sakin olması. Ama dezavantajı şu: Sessizlik bazen kabullenme değil, sadece görmezden gelme olabiliyor.
Sibel: Son olarak, bu röportajı okuyanlara ne söylemek istersin?
Ece: Tanımadan yargılamayın. Travesti olmak; bir hayatı baştan kurmak, herkesin cesaret edemeyeceği bir yolda yürümek demek. Biz de dost arıyoruz, anlayış arıyoruz, bazen sadece selam verilecek biri olmak istiyoruz.
Ve en önemlisi, biz de bu şehrin parçasıyız.